"W kolistym układzie obrazu iluzjonistycznego widz zajmuje miejsce nie pozwalające mu dostrzec owej kolistości. Zajmuje bowiem taką pozycję, w stosunku do której bieguny owego kolistego ruchu (złudzenie – wyjście ze złudzenia; obraz widziany jako przedmiot – obraz widziany jako obraz przedmiotu ) nakładają się na siebie. Zajmowanie jej pozwala (a nawet jest wręcz do tego konieczne) na uczestnictwo w 'układzie' obrazu iluzjonistycznego (będącego przede wszystkim efektem superpozycji tych biegunów), natomiast nie pozwala na jego opis. Ten możliwy jest dopiero wtedy, gdy na układ spojrzy się z boku, co oznacza, że jest się wyłączonym z niego, ale że równocześnie ma się widok na wyraźne przeciwstawne bieguny, które się tym razem ze sobą nie zlewają. "

M. Salwa, Iluzja w malarstwie próba filozoficznej interpretacji, Kraków 2010.

W projekcie Deziluzja podążam w stronę metamalarstwa.

Płótna te są próbą przewartościowania klasycznego odbioru obrazu malarskiego. Ich obiektowa forma aktywizuje odbiorcę. Prace prowadzą  otwarty dialog z historią malarstwa, nawiązując do XVII-wiecznych holenderskich martwych natur.

Największy zbiór projektu stanowią obrazy, do których zostały stworzone specjalne modele. Ta różnorodność opiera się na relacjach pomiędzy bokiem a licem obrazu. Forma prac ma wzmagać ich przedmiotowy charakter oraz niejednoznaczność. 

Prace spaja idea dekonstrukcji iluzji w obrazie. Chciałbym, aby wprowadzały odbiorcę w grę dotyczącą samej natury malarstwa.